Όταν είχα προβλήματα με το στομάχι μου, φουσκώματα, ανακατωσούρες και τέτοια, η λύση ήταν μία: η μαντζουράνα!
«Θα σου φτιάξω μια μαντζουράνα!», δήλωνε η μάνα μου και φάνταζε στα μάτια μου (και μέσα στον πόνο μου) σαν επιστήμονας που θα μου έδινε το μοναδικό φάρμακο για να θεραπευτώ. Κι ας ήξερα πως ήταν απλά μια «συνταγή» της γιαγιάς.
Μεγαλώνοντας άρχισα να κοιτάω με λοξό μάτι τα γιατροσόφια της μαμάς: τα αφεψήματα με την παράξενη γεύση, το ψημένο κρεμμύδι για τους μώλωπες, που η μυρωδιά του με έκανε να θέλω επειγόντως μια …μαντζουράνα να συνέλθω, ή ό,τι άλλο ίαμα σκαρφιζόταν.
Η αλήθεια είναι πως το αφέψημα από μαντζουράνα ποτέ δε μου άρεσε. Προτιμούσα το χαμομηλάκι. Και τη μυρωδιά του τη συνδύαζα πάντα με τα στομαχικά μου προβλήματα. Καθόλου ευχάριστος συνειρμός. Όμως όσο κι αν λοξοκοίταζα κι έκλεινα τη μύτη για να το πιω, το γιατροσόφι αυτό έπιανε. Το ταλαιπωρημένο στομάχι μου μετά από λίγο ηρεμούσε και μαζί και το νευρικό μου σύστημα.
Μεγαλώνοντας ακόμη πιο πολύ, διαπίστωσα ότι για να επιβιώσει κανείς πρέπει να έχει πολύ γερό στομάχι. Και μάλιστα τόσο γερό, ώστε να χωνεύει όλες τις κακοτοπιές και όλα τα κακώς κείμενα που συσσωρεύονται κάθε βράδυ στο πιάτο του για βραδινό.
Έχω πολλά χρόνια να πιω αφέψημα από μαντζουράνα και αυτή που είχαμε στο περβάζι του παραθύρου μας δεν υπάρχει πλέον. Και σκέφτομαι… πού είσαι μάνα, να μου «φτιάξεις μια μαντζουράνα», να αντέξει το καημένο το στομάχι μου, όλα όσα πρέπει να χωνέψει καθημερινά για να προχωρήσει αυτή η ρημάδα η μέρα…
