Παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος

Κάθε 6 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος παγκοσμίως πεθαίνει από ασθένεια που οφείλεται στο κάπνισμα. (πηγή: Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας)

Και σε όσους μιλάνε για "απόλαυση" και αμπελοφιλοσοφίες του στυλ "από κάτι θα πεθάνουμε, έτσι κι αλλιώς" ή "μια ζωή την έχουμε", θα προτείνω μια βόλτα σε μια αντικαρκινική ή σε μια καρδιοχειρουργική κλινική. Εκεί θα δούνε την "ποιότητα" ζωής που έχει ένας καπνιστής.


Μαγκιά δεν είναι να καπνίζεις, μαγκιά είναι να αντιστέκεσαι!

Κασσάνδρα (Νο 2)

Παρατηρώντας τις αντιδράσεις των αγανακτισμένων (εδώ και μήνες) πολιτών και εν όψει της (μη;) έγκρισης της επόμενης δόσης του δανείου, που περιμένουμε εναγωνίως να σώσει το καλοκαίρι μας, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ το σχόλιο που είχα κάνει τη βραδιά των βουλευτικών εκλογών πριν από ενάμιση χρόνο.
Η αλήθεια είναι ότι τότε θεώρησα τον εαυτό μου απίστευτα κυνικό, αλλά δυστυχώς οι ραγδαίες εξελίξεις μετά τις εκλογές πρόλαβαν τις τύψεις μου.

Η απορία όμως που μου έμεινε ακόμη είναι η εξής... Ποιοι πανηγύριζαν τότε και πού κρύβονται όλοι αυτοί σήμερα;

Έτσι για την ιστορία... 3 εκατομμύρια και κάτι ψιλά ψήφισαν τη σημερινή κυβέρνηση, ενώ κάτι λιγότερο από 2,3 εκατομμύρια ψήφισαν την προηγούμενη (τα πήγε καλά φαίνεται...).

Όσο και αν η κρίση της Ελλάδας μοιάζει σαν ένα καλοστημένο παιχνίδι στοιχημάτων, που έχει στηθεί και παίζεται από άγνωστα -σε μας τους αδαείς- πρόσωπα, δεν μπορώ να μην καταλογίσω και την ευθύνη που φέρουμε εμείς ως πολίτες αυτής της χώρας με τη διαιώνιση της επιλογής ανήθικων πολιτικών και της στήριξης των πελατειακών σχέσεων με αυτούς.

Μήπως όμως όλα αυτά πηγάζουν από την έλλειψη παιδείας που μας χαρακτηρίζει; Γιατί ως λαός αδιαφορούμε για την τήρηση ακόμη και απλών κανόνων καλής συμπεριφοράς, γειτνίασης και συνύπαρξης με το συνάνθρωπό μας, με τον ίδιο το χώρο που μας περιβάλλει, και φροντίζουμε, ώστε χαρακτηριστικά μιας πολιτισμένης κοινωνίας να λείπουν από τη δική μας.


Μήπως τελικά ισχύει το ρητό που λέει ότι "ο κάθε λαός αξίζει τους πολιτικούς που τον κυβερνούν";

Εγώ δεν έφαγα!

Όταν ο Θ. Πάγκαλος κάνει δηλώσεις, είναι "συγκλονιστικές". Τελευταία δήλωσε ότι το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, του είναι μάλλον αδιάφορο. Η δε γνώμη του για την κρίση ήταν ότι αδίκως παραπονούμαστε αφού "μαζί τα φάγαμε" και καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε (εμείς μόνο;) το λογαριασμό.

Η τελευταία μάλιστα φράση έγινε σλόγκαν που δίνει και παίρνει τόσο στις κατ' ιδίαν συζητήσεις, όσο και στις δημόσιες (βλέπε ραδιόφωνο, γιατί με την τηλεόραση δεν τα πάω και τόσο καλά).
Έχω διαβάσει αρκετές αναρτήσεις στο διαδίκτυο για το συγκεκριμένο θέμα, όπου κι άλλοι αγανακτισμένοι πολίτες μαίνονται κατά του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης (ωραίος τίτλος όμως, ε; δε συμφωνείτε;) για αυτό τον εμπαιγμό και δηλώνουν: "'Οχι, δεν τα φάγαμε μαζί!"

Κι εγώ; Επειδή σιωπώ σημαίνει ότι τα έτρωγα; Όοοοοχι! Βγαίνω κι εγώ με τη σειρά μου λοιπόν να πω ότι:
"Όχι, ούτε εγώ έφαγα!"

Νομίζω όμως ότι είναι πολύ εύκολο να βρεθούν όσοι φάγανε... Το μόνο δύσκολο, ή ίσως και ακατόρθωτο σε αυτή τη χώρα, είναι να τιμωρηθούν και να πληρώσουν το λογαριασμό. Και το λέω με παράπονο και οργή συνάμα. Αυτό που με πονάει περισσότερο από όλα είναι ότι κανείς από αυτούς που κατακλέβουν το δημόσιο για να φτιάξουν τις ωραίες τους βιλίτσες δεν τιμωρείται και κανείς δεν πληρώνει!

Εγώ πάντως, όταν κάποιοι τρώγανε, έκανα δίαιτα!

Νόμος του Μέρφυ (Νο 2)

ή αλλιώς...

"Και να θέλεις ν' αγιάσεις, οι διαβόλοι δε σ' αφήνουν", όπως έλεγε η μάνα μου, που δεν ήξερε ούτε το Μέρφυ ούτε τα αποφθέγματά του, αλλά ήξερε παροιμίες και πολλές μάλιστα.

Κοντεύει χρόνος από τότε που έγραψα τελευταία φορά εδώ. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο. Έχω γράψει μερικά πρόχειρα κειμενάκια που όμως δεν αναρτήθηκαν ποτέ.
Μόλις έγραφα κάτι αισιόδοξο και πριν πατήσω εκείνο το κουμπάκι "Δημοσίευση ανάρτησης", συνέβαινε ένα εντελώς απροσδόκητο γεγονός (κοβόταν το ρεύμα, ακούγονταν θόρυβοι από το τζάκι, χαλούσαν τα υδραυλικά, προέκυπτε επείγουσα επίσκεψη σε νοσοκομείο... και διάφορα παρόμοια περιστατικά που, όταν μετά το αίσιο τέλος τους τα εξιστορείς, αφήνουν ένα μειδίαμα στο δύσπιστο ακροατή).
Το μόνο λοιπόν που έμενε ήταν να γράψω ένα πραγματικά απαισιόδοξο κείμενο που να συσσωρεύει όλη την αρνητική αύρα που εκπέμπουν τα κακώς κείμενα γύρω μας. Ίσως έτσι ξόρκιζα το νόμο του Μέρφυ... Αφού δεν είχα κάτι καλό να ελπίζω, δε θα πήγαινε τίποτα στραβά! Υλικό θα είχα άφθονο φυσικά. Θα μπορούσα να γράψω για την κατρακύλα της οικονομίας, της πολιτικής, της κοινωνίας, της παιδείας... και πάει λέγοντας.

Σήμερα όμως αναθάρρεψα λιγάκι και είπα να ρισκάρω... Μια που η άνοιξη φεύγει πια, θα τολμήσω να ευχηθώ καλό καλοκαίρι. Με τον ήλιο να χαϊδεύει το πρόσωπό μας, ας έρθει και κανένα χαμόγελο που το χρειαζόμαστε όσο ποτέ.

('Οσο για μένα... περιμένω την "τιμωρία" μου: πάω να ψάξω τα εφημερεύοντα νοσοκομεία καλού-κακού...)