Valentin's Day!!

Πάνω που έλεγα να απέχω από το καταναλωτικό κλίμα των ημερών, καθότι το λουλουδικό και τα χνουδωτά αρκουδάκια έχουν την τιμητική τους, έπεσα πάνω σε μια άλλη βιτρίνα....

 

...αλλά κυριολεκτικά έπεσα πάνω της! Κόλλησα στο τζάμι...  Το ότι η κόκκινη καρδιά δεν ήταν στο ...επίκεντρο της προσοχής μου δεν ήταν τυχαίο. Σοκολάτες!!! Παντός είδους!! Μικρές, μεγάλες, με γέμιση, μιαμ μιαμ!!!

 

 Η επόμενη κίνηση φυσικά ήταν να μπω στο κατάστημα, το οποίο είναι ξακουστό στο είδος του. Απόλαυσα μια ζεστή σοκολάτα στον πάνω όροφο έχοντας για θέα το χιονάκι που έπεφτε και σκεφτόμουν ότι ο καταναλωτισμός -όταν πρόκειται για σοκολάτες- είναι στο αίμα μου τελικα... :-Ρ

Και για να μη λέτε ότι δεν είμαι ρομαντική, πάω να ακούσω τώρα ένα ερωτικό τραγουδάκι - ίσως ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια που έχω ακούσει... :-)

Σκυλίσια ζωή...

Προχθές έκανα μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Περπατώντας εδώ κι εκεί και μην έχοντας συγκεκριμένη διαδρομή στο μυαλό μου -άλλωστε εποχή Καρναβαλιού είναι, μασκαρεμένους συναντούσα συνέχεια- έφτασα σε μια περιοχή ονομαστή για τα ακριβά και πολυτελή καταστήματά της. Χάρμα οφθαλμών ήταν τα μοντελάκια στις βιτρίνες, αρκεί να μην κοιτάει κανείς τις τιμές φυσικά! 

Ώσπου το μάτι μου έπεσε στην παρακάτω βιτρίνα...

399 ευρώ το αυτοκινητάκι (εντάξει ας μην υπερβάλουμε, δεν είναι και 400!), 95 ευρώ η γουνίτσα, 59 έως 99 ευρώ τα πιατάκια... Σκυλίσια ζωή!!!

ΥΓ. Να θυμηθώ να αλλάξω πορσελάνες... :-Ρ

Above the hills and far away...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

σε τρόμαξα πριν; Don't worry, απλά οι πρώτες βδομάδες του Φλεβάρη είναι πάντα δύσκολες. Είναι από κείνες τις στιγμές που φέρνουν το χέρι στην ουλή. Επειδή όμως είμαστε φύσει αισιόδοξοι (:-Ρ) έχουμε το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον, θαυμάζουμε το ηλιοβασίλεμα και χαιρόμαστε που υπάρχουμε.

(Μήπως να το ρίξω στην ποίηση;;; :-D)

The shadow of the day

Η ζωή μας σημαδεύεται από μερικές άσχημες στιγμές, που όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα τις ξεχάσουμε ποτέ. "Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός" λένε... Όχι, δεν είναι. Τίποτα δε γιατρεύει ο χρόνος. Τίποτα. Το αίμα σταματά, η πληγή κλείνει, αλλά το σημάδι μένει εκεί, μια ουλή να σου θυμίζει τι έχει συμβεί. Μπορεί να μην πονά πλέον, αλλά κάθε φορά που την αγγίζεις νοιώθεις ότι κάτι δεν είναι όπως θα το ήθελες.
Καθώς περνάει ο καιρός, ο πόνος σίγουρα δεν είναι πια ο ίδιος. Η ένταση του πόνου μειώνεται, γιατί πολύ απλά αλλάζει η καθημερινότητά μας. Το τοπίο μεταβάλλεται και νέα πρόσωπα και καταστάσεις της ζωής μας μάς οδηγούν σε μια εσωτερική ηρεμία και ισορροπία. Φαινομενική τουλάχιστο. Γιατί η ουλή είναι πάντα εκεί. Το πρόσωπο ενός περαστικού, μια σκηνή στο δρόμο, μια φράση ενός γνωστού μπορούν να φέρουν το χέρι πάνω στην ουλή και τότε συναισθήματα καλά κρυμμένα στο βάθος της μνήμης ξεχύνονται, ικανά να μας κυριεύσουν πάλι. Τίποτα δε γιατρεύει ο χρόνος. Τίποτα. Ο πόνος υπάρχει, απλά η μορφή του έχει αλλάξει.

And the shadow of the day will embrace the world in grey...