R U still there?

Σε μια εποχή που όλα συμπυκνώνονται, όλα παλεύουν να γίνουν πιο γρήγορα - από τις μετακινήσεις μας και τον τρόπο που τρώμε ή μαγειρεύουμε μέχρι τον τρόπο με τον οποίο γράφουμε, μιλάμε ή επικοινωνούμε με τον υπόλοιπο κόσμο, αναρωτιέμαι μήπως χάνουμε κάπου το νόημα της ίδιας μας της ύπαρξης... Υπάρχουμε για να βιαζόμαστε ή βιαζόμαστε γιατί νομίζουμε ότι θα υπάρχουμε "περισσότερο", προλαβαίνοντας όσο το δυνατόν περισσότερα;
Βάζουμε στόχους και παλεύουμε να τους πετύχουμε το συντομότερο δυνατό. Γιατί; Για να βρούμε τον επόμενο στόχο και να αρχίσουμε πάλι το κυνήγι της ευτυχίας... Αυτής που νομίζουμε εμείς ως ευτυχία.
Και δε σταματάμε ούτε στιγμή να κοιτάξουμε γύρω μας και να αναρωτηθούμε... Τι απολαμβάνουμε από τη διαδρομή; Σε ένα ταξίδι, όπως είναι η ζωή μας, τι είναι αυτό που αξίζει περισσότερο; Το ίδιο το ταξίδι ή ο προορισμός; Πόσα χάνουμε όταν τρέχουμε να προλάβουμε;
Το τρένο πηγαίνει πάντα με την ίδια ταχύτητα. Δεν είναι πιο όμορφο να χαλαρώσουμε αναπαυτικά και να απολαύσουμε το τοπίο γύρω μας; Να γνωρίσουμε καλύτερα τους συνεπιβάτες μας; Ας μην κοιτάμε συνέχεια το ρολόι μας και παραπονιόμαστε που το τρένο δεν πάει πιο γρήγορα. Κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής και θα αισθανόμαστε καλύτερα τότε, γιατί θα έχουμε χαρεί τη διαδρομή και ό,τι μας έχει προσφέρει...

Καλό μας ταξίδι!

I am still here!