Η ζωή χωρίς τηλεόραση...

Δεν έχει καμία σχέση με την απεργία της ΔΕΗ. Πραγματικά, έχω την τύχη να ζω χωρίς τηλεόραση. Όχι βέβαια πως ήταν επιλογή μου από την αρχή και ήμουν κατά της τηλεόρασης γενικώς. Όχι. Ήταν μακρύς ο δρόμος και έγινε χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω.

Όπως ισχύει για όλα τα γνήσια τέκνα της ελληνικής κοινωνίας, παλιά η τηλεόραση ήταν ένα απαραίτητο αξεσουάρ για το σαλόνι μου. Ήταν η πρώτη ηλεκτρική συσκευή που αγόρασα μετά το ψυγείο και την κουζίνα. Και χρησίμευε κιόλας. Ενημερωνόμουν, διασκέδαζα, περνούσα την ώρα μου. Έφτασε όμως και ο καιρός που δεν είχα ώρα. Οι δουλειές και οι κάθε λογής υποχρεώσεις αυξήθηκαν κατά πολύ και ο χρόνος που μου απέμενε για να σπαταλάω ήταν ελάχιστος. Έπειτα ήρθε το ίντερνετ και αντικατέστησε, μερικώς αρχικά και ολικώς στη συνέχεια, την ενημέρωση.
Μια μέρα λοιπόν διαπίστωσα ότι είχα να ανοίξω την τηλεόραση μια ολόκληρη εβδομάδα! Και αυτό συνέβη και άλλες φορές. Η μοναδική χρήση που απέμεινε ήταν για να βλέπω καμιά ταινία (σε συνδυασμό με το DVD player, γιατί στα κανάλια ήταν σχετικά δύσκολο να πετύχω κάτι που να «βλέπεται»).
Μέχρι που πριν αρκετό καιρό χάλασε και η συσκευή και ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Βρέθηκα να μη διαθέτω τηλεόραση! Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να το επέλεξε μόνη της. Μπορεί να αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί για την αχρηστία στην οποία είχε τεθεί ή μπορεί να εφάρμοσε τη διαδικασία της απόπτωσης (στα κύτταρα υπάρχει προγραμματισμένος -φυσιολογικός- θάνατος που ονομάζεται απόπτωση, ποιος ξέρει, μπορεί και οι τηλεοράσεις να διαθέτουν κάτι τέτοιο, ούτως ή άλλως η τεχνολογία των ιαπώνων είναι πολύ προχωρημένη).

Ομολογώ ότι η πρώτη σκέψη ήταν ότι ίσως θα έπρεπε να αγοράσω καινούργια συσκευή. Αλλιώς θα έπρεπε να αλλάξω τη διακόσμηση του σαλονιού μου. Τελικά κατέληξα να αφήσω τη χαλασμένη συσκευή στη θέση της, σαν προέκταση του επίπλου, ας πούμε. Και επίσης για να μου θυμίζει τι έχω το προνόμιο να ΜΗ βλέπω.

Δε βλέπω λοιπόν ειδήσεις στην τηλεόραση (κάτι που το έκανα ήδη εδώ και λίγα χρόνια), δε βλέπω δημοσιογράφους να παίρνουν συνεντεύξεις από μάνες που χάνουν τα παιδιά τους, δε βλέπω δημοσιογράφους να μου λένε αν και πότε έκανε την ανάγκη του ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δε βλέπω αν και πότε συνουσιάστηκε ο κάθε υπουργός ή γενικός γραμματέας, δεν ξέρω ποια reality shows κυκλοφορούν τριγύρω, ποιοι νεαροί ή ποιες νεαρές κερδίζουν έπαθλα ή βγάζουν δίσκους (μόνο την Καλομοίρα ξέρω γιατί μου τη δείξανε πριν χρόνια και μου έκανε εντύπωση το όνομά της), δε βλέπω σειρές που μου δείχνουν ποια ζωή δεν πρόκειται ποτέ να ζήσω, ποιο σπίτι και ποιο αυτοκίνητο ποτέ δε θα αποκτήσω, ή πώς πρέπει να κάνω σεξ κατά τα πρότυπα των τηλεοπτικών αστέρων.

Φυσικά δεν παύω να ενημερώνομαι. Διαβάζω και έτσι προλαβαίνω και επιλέγω μόνο όσα θέματα θεωρώ σημαντικά και γλιτώνω από τον κόπο να κάνω zapping κατά τη διάρκεια των ειδήσεων όταν, μεταξύ μιας τραγωδίας εγχώριας και μιας στο εξωτερικό, μας δείχνει πώς πάνε οι προετοιμασίες της Eurovision (μιλάω για πέρσι γιατί φέτος δεν το έχω «παρακολουθήσει» το θέμα), έτσι για να μη μας πιάσει και κατάθλιψη από την πολλή τραγωδία.

Κι αν αναρωτιέται κανείς μήπως ζω στον κόσμο μου, θα του πω ότι το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ...

Ασφαλιστικό: τι μέλλει γενέσθαι;

Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια από τότε που ανήκω πλέον στο επίσημο ποσοστό των εργαζόμενων αυτής της χώρας. Επίσημα. Με όλα τα χαρτιά, τα ένσημα, τις εισφορές, τις εφορίες και όλα τα συνοδευτικά. Ακόμα και τότε υπήρχε μεγάλη συζήτηση για το ασφαλιστικό.
Μόλις είχα πρωτοβγεί στη δουλειά τότε (επίσημη και με τη βούλα, στο αντικείμενο που σπούδασα –ποιος στη χάρη μου!) και παρακολουθούσα τη συζήτηση δυο συναδέλφων (παλαιότερων) για το ασφαλιστικό.

-Και τι θα γίνει, ρε Γιάννη, τώρα; Πότε θα βγαίνουμε στη σύνταξη, δηλαδή;
-Ποτέ! Θα δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε! (γελώντας)

Άκουγα κι εγώ και θεωρούσα ότι ο Γιάννης έλεγε ωραία αστεία (μόλις είχα πληρώσει την πρώτη μου εισφορά για αυτή τη σύνταξη, τι να με ένοιαζε τότε πότε θα την πάρω πίσω;). Δέκα χρόνια μετά αρχίζει να με στοιχειώνει αυτή η φράση τόσο πολύ, που νομίζω ότι πραγματικά περιλαμβάνει όλα τα σχέδια όλων των κυβερνήσεων, των τότε και των τωρινών.
Έχω την εντύπωση πως θα κατατεθεί στη βουλή για ψήφιση. Και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο νομίζω πως θα βγει αληθινή…