Εκείνη τη στιγμή όμως ένιωσα εγώ τρόμο γι’ αυτό το πλάσμα. Έτρεχε δεξιά αριστερά στον τεράστιο –για τις διαστάσεις ενός εντόμου- διάδρομο, ψάχνοντας να βρει μια γωνιά να ξαναστήσει το δίχτυ του, χωρίς να ξέρει τη φρικτή μοίρα που το περίμενε στην επόμενη στάση, όταν οι επιβάτες του μετρό θα απο- και επιβιβάζονταν. Δεν άντεξα σε αυτή τη σκέψη και αποφάσισα να γλιτώσω την αράχνη από την ατυχία της να βρεθεί ανάμεσα σε ανθρώπους. Έβγαλα αμέσως ένα χαρτί από την τσάντα μου και την τράβηξα προς το μέρος μου. Οι συνεπιβάτες μου, και κυρίως οι ηλικιωμένοι, με κοίταξαν μάλλον παράξενα, αλλά εγώ δεν πτοήθηκα. Είχα αναλάβει να τη φυγαδεύσω από εκεί. Στα αυτιά μου άκουγα το Fogerty που ακόμα αναρωτιόταν αν η φίλη του τον είχε προδώσει.
Σε δυο στάσεις ευτυχώς έπρεπε να κατέβω και πήρα την αραχνούλα μου στο χαρτί –ενώ εκείνη κρεμόταν προσπαθώντας να φτιάξει τον επόμενο ιστό της. Το μειδίαμα του νεαρού που στεκόταν δίπλα μου στην πόρτα, έδειχνε ότι κατάλαβε τις προθέσεις μου και πιθανόν τις επιδοκίμαζε.
Σε λίγο εγώ και η προστατευόμενή μου βρισκόμαστε έξω από το βαγόνι ελεύθερες. Εγώ απαλλαγμένη από τα δρώμενα στο χώρο της δουλειάς μου -που είχαν απωθηθεί στο βάθος του μυαλού μου εκδιωγμένα από το βάρος της σημαντικής αποστολής που είχα αναλάβει- και η μικρή μου φίλη από το τρένο και τους κινδύνους που την παραμόνευαν. Χωρίς δεύτερη σκέψη την πήρα μαζί μου. Παρόλο που οι διπλωματικές μου σχέσεις με τα έντομα περνάνε βαθιά κρίση από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, οι αραχνούλες είναι οι μόνες που με συντροφεύουν εδώ και χρόνια σε όλες μου τις κατοικίες. Τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια γι’ αυτές και τις θεωρώ ένα είδος κατοικίδιου.
Τα περίεργα βλέμματα των περαστικών τόσο σε μένα όσο και στο χαρτί που κρατούσα με μάλλον ασυνήθιστο τρόπο για να μην πέσει η φίλη μου, με διασκέδασαν αφάνταστα, ενώ ο Fogerty με συμβούλευε να μη βγω έξω το βράδυ γιατί μυριζόταν μπελάδες...
Όταν έφτασα στο σπίτι, έβγαλα την απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία της αραχνούλας και την άφησα ελεύθερη στον κήπο. Από τη δυσκολία με την οποία κατόρθωσα να απαθανατίσω τη φίλη μου, κρίνω ότι μάλλον δεν της αρέσει η δημοσιότητα. Ας είναι… Είμαι σίγουρη ότι τώρα χαίρεται το καινούργιο της σπίτι και έχω την ελπίδα ότι μπορεί καμιά φορά να με επισκεφτεί στο παράθυρό μου. Εγώ πάντως όποτε κοιτώ το γρασίδι, θα τη θυμάμαι και θα χαμογελώ, γιατί ξέρω ότι κάπου εκεί μπορεί να βρίσκεται εκείνη.
Καλή σου τύχη, μικρή μου φίλη!
