Διάλογος για την παιδεία

Την Τετάρτη, 11 Μαρτίου, άρχισε πανηγυρικά (vα έχει άραγε σχέση με τα πανηγύρια;) ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία.

Τόσα χρόνια γίνεται διάλογος. Μαζεύονται διάφοροι κύριοι που κάνουν τους ειδήμονες και κάνουν ότι συζητάνε για να λύσουν τα προβλήματα της Παιδείας.

Δεν είναι πρωτότυπο αυτό για την Παιδεία. Όλοι κάτι κάνουν τόσα χρόνια. Οι μαθητές κάνουν ότι ενδιαφέρονται, οι καθηγητές κάνουν ότι δουλεύουν και το κράτος κάνει ότι τους πληρώνει…

Συνδικαλιστές... (οι τρεις τελείες είναι απαραίτητες)

Ποτέ δε με απασχόλησε ιδιαίτερα αυτή η οικογένεια της τάξης των εργαζομένων (της ομοταξίας των ταλαίπωρων ή ταλαιπωρημένων -για την Ελλάδα). Δεν ήξερα προσωπικά κανέναν και νόμιζα ότι είναι σπουδαίοι άνθρωποι, αφού αγωνίζονται για τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Την πρώτη φορά που γνώρισα κάποιον -εννοώ προσωπικά, δηλαδή έμαθε το όνομά μου και το θυμόταν και την επόμενη μέρα- ένιωσα σαν να γνώρισα κάτι μεταξύ δημάρχου και νομάρχη. Όχι ότι οι δήμαρχοι και οι νομάρχες είναι σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά δεν είναι και εύκολο να τους γνωρίσει ένας απλός, μα πάρα πολύ απλός, πολίτης-εργαζόμενος-φορολογούμενος και μετά να τον θυμούνται.

Μέχρι που το ’φερε η τύχη και τους γνώρισα περισσότερο. Παρακολούθησα και παρακολουθώ από κοντά την πορεία μερικών τα τελευταία χρόνια. Ο άνθρωπος που παλεύει για τα δικαιώματα των εργαζόμενων -των συναδέλφων του- και συμμετέχει σε συμβούλια με τους προϊστάμενούς του για να αποφασίσει τις συνθήκες εργασίας των υπολοίπων, προτάσσει την εφαρμογή του Δικαίου και των Νόμων σαν μοναδικό σκοπό της συνδικαλιστικής του δράσης. Κι ο άνθρωπος που το πιστεύει αυτό πλανάται πλάνην οικτράν! Γιατί ο πρώτος άνθρωπος, ο συνδικαλιστής, είναι ο πρώτος εργαζόμενος που θα βολευτεί μόλις αντιμετωπίσει το παραμικρό ξεβόλεμα από τη θεσούλα του.

Και αν νομίσει κανείς ότι δεν είχα παρατηρήσει ότι οι πρόεδροι της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ γίνονται μετά υπουργοί, κάνει λάθος. Αυτό το ξέρω. Δεν περιμένεις από συνδικαλιστή που πρόσκειται στο κυβερνούν ή στο πρώην και πιθανόν μετέπειτα κυβερνούν κόμμα, να υπερασπίζει τα συμφέροντα των (υπόλοιπων) εργαζομένων. Αλλά από συνδικαλιστή που «αριστερίζει», όσο να’ναι περιμένεις κάτι διαφορετικό.
Γιατί ο συνδικαλιστής που αριστερίζει έχει ένα τρομερό πλεονέκτημα που τον κάνει ακαταμάχητα γοητευτικό: δεν ήταν, ούτε θα είναι ποτέ κυβέρνηση! Τα συμφέροντα των εργαζόμενων είναι πάντα αντίθετα των εκάστοτε κυβερνώντων πολιτικών, άρα ο συνδικαλιστής που αριστερίζει βάζει μια καλή υποψηφιότητα για να τα προασπίσει.
Και το κάνει βέβαια ο άνθρωπος, να μην τον αδικούμε κιόλας. Αρκεί να μη θίγεται το δικό του, το προσωπικό συμφέρον. Γιατί μόλις θιχτεί αυτό, τότε ξεχνάει και νόμους και εγκυκλίους και το Δίκαιο, και κοιτάει πώς να αρπάξει αυτό που θέλει με οποιονδήποτε τρόπο.
Θα μου πείτε, πώς είναι δυνατόν το δικό του συμφέρον να είναι διαφορετικό από των συναδέλφων του. Έλα όμως που γίνεται! Γιατί αν κανείς άτυχος συνάδελφός του διεκδικήσει καμιά (προνομιούχα) θεσούλα που ετοιμάζει για τον ίδιο, τότε η ζυγαριά της δικαιοσύνης θέλει ...μια μικρή βοήθεια για να δείξει το «σωστό» και το «δίκαιο».

Την επόμενη φορά που θα ακούσω κάποιον να εκφωνεί τις πεπραγμένες αδικίες εκ μέρους των από πάνω σε βάρος των από κάτω, ξεκινώντας «Συνάδελφοι, συναδέλφισσες» (κατά το σύντροφοι, συντρόφισσες) μάλλον δε θα κάνω τον κόπο να ακούσω και τη συνέχεια...

ΥΓ. Δε θέλω να αδικήσω τους συνδικαλιστές που πραγματικά αγωνίζονται (μόνο) για το κοινό καλό. Σίγουρα θα υπάρχουν. Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις. Εγώ όμως δε γνώρισα κανέναν.

Οι Πυθίες και οι Κασσάνδρες

ή αλλιώς (Ευρω)εκλογές και πάλι...

Στις Πυθίες πηγαίνεις ελπίζοντας και φεύγεις πάλι ελπίζοντας. Σου λένε την αλήθεια αλλά δεν το ξέρεις. Αν ευνοηθείς, τις υπηρετείς τυφλά για μια ζωή. Αν τα... σκατώσουν, δε νιώθεις τύψεις που τις πίστεψες. Γιατί δεν το ήξερες. Δεν μπορούσες να το ξέρεις. Τη φωνή που σου λέει ότι ίσως μπορούσες να το καταλάβεις και να το προλάβεις, την καταπνίγεις για να κοιμηθείς ήσυχα τα βράδια. Και μετά ψάχνεις για άλλες Πυθίες. Και πάλι χωρίς τύψεις.

Στις Κασσάνδρες δεν πηγαίνεις καθόλου. Εκείνες έρχονται και σε βρίσκουν εκεί που είσαι αισιόδοξος και ακούς τις Πυθίες. Σου λένε την αλήθεια. Σου λένε τι θα συμβεί. Και κλείνεις τα αυτιά να μην ακούσεις, γιατί δε σου αρέσει αυτό που θα πουν. Τις διώχνεις και τις θυμάσαι όταν η προφητεία τους εκπληρωθεί.

Εσείς τι θα ψηφίζατε; Πυθία ή Κασσάνδρα;

Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών Οκτωβρίου 2007:

Πυθίες: 72,17 %
Αποχή: 25,85 %
Άκυρα/λευκά: 1,98 %
(Φαίνεται οι κύριοι και κυρίες της εφορευτικής επιτροπής δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν ποια είναι τα άκυρα και ποια τα λευκά...)

Εναλλακτικές μορφές ζωής

Πριν ένα χρόνο περίπου, έγραψα δύο κείμενα με θέμα την τηλεόραση... ή μάλλον με θέμα την απουσία της.

Το πρώτο το έθαψα στον υπολογιστή, γιατί διαβάζοντάς το, διαπίστωσα ότι το ύφος του ίσως δεν αρμόζει σε ένα τόσο χαριτωμένο και σεμνό βότανο, όπως είναι μια μαντζουράνα.

Κι έτσι έγραψα ένα πιο σεμνό, αυτό που βλέπετε παρακάτω.

Σκαλίζοντας τα παλιά αρχεία, βρήκα κι εκείνο, το ξεχασμένο. Το ξαναδιάβασα. Λυπήθηκα να το πετάξω. Σκέφτηκα ότι τελικά είναι πιο διασκεδαστικό από όσο νόμιζα. Ας κάνει και η μαντζουράνα μια εξαίρεση· ταιριάζει με τα παιχνιδίσματα της άνοιξης.

Ας διασκεδάσουμε λοιπόν, και αν δε σας αρέσει το ύφος του, μπορείτε να κρατήσετε τη πιο σεμνή μορφή του. Το μήνυμα είναι το ίδιο, και ο σκοπός ο αυτός: μια εναλλακτική μορφή ζωής.

Και αν σας φανεί παράκαιρο, τότε ανατρέξτε στο βάθος του μυαλού σας και αναζητήστε τα γεγονότα που «συγκλόνιζαν» την Ελλάδα πέρσι τέτοιο καιρό... τα ροζ DVD και οι απεργίες της ΔΕΗ. Είδατε πόσο γρήγορα ξεχνάμε;;

Εναλλακτικές μορφές ζωής

Η έννοια της ζωής είναι συνυφασμένη με την έννοια της ενέργειας. Χωρίς την ενέργεια δεν μπορεί να υπάρξει ζωή. Μετά τη βιομηχανική επανάσταση η κυριότερη πηγή ενέργειας που χρησιμοποιείται είναι τα ορυκτά καύσιμα. Επειδή όμως αυτά μας τελειώνουν όπου να’ ναι και το ρημάξαμε το περιβάλλον, άρχισε δειλά-δειλά η χρήση των εναλλακτικών μορφών ενέργειας: ηλιακή, αιολική, υδροηλεκτρική, κλπ. Δεν αποδίδουν το ίδιο μέχρι στιγμής αλλά δε ρυπαίνουν το περιβάλλον. Κάτι είναι κι αυτό. Εξάλλου με τις διακοπές ρεύματος της ΔΕΗ ίσως να θέλουν να μας προπονήσουν για μια ζωή χωρίς άσκοπη σπατάλη ενέργειας, μια ζωή χωρίς πολλά-πολλά.

Μήπως λοιπόν να το γυρίσουμε και σε καμιά εναλλακτική μορφή ζωής; Μια ζωή χωρίς τηλεόραση ας πούμε; Μπορείτε να το φανταστείτε; Εγώ, ναι! Το ζω δηλαδή εδώ και αρκετό καιρό. Το πόσο έχω ηρεμήσει σαν άνθρωπος δεν το συζητάω.

Καταρχήν σταμάτησα να ρίχνω μπινελίκια κάθε φορά που έβλεπα ειδήσεις. Τώρα βέβαια ρίχνω τα μπινελίκια μου για το ασφαλιστικό, την εφορία , τους Αμερικάνους, αλλά τουλάχιστον εκνευρίζομαι μόνο με αυτούς και όχι και με τους δημοσιογράφους. Δε βλέπω πια ρεπορτάζ με τη μάνα να κλαίει το παιδί της κι έναν άθλιο (για να μην το πω αλλιώς) να της βάζει ένα μικρόφωνο στο στόμα για να του πει πώς αισθάνεται. «Και βλέπουμε πώς σπαρταρά η χαροκαμένη μάνα...» Ε, όχι ρε φίλε, δε βλέπουμε! Δε γουστάρουμε να δούμε! Τη συλλυπούμαι τη γυναίκα και χωρίς να την εξευτελίζεις! Μην τη βγάζεις στο γυαλί να οδύρεται και το πανελλήνιο να τη βλέπει την ώρα που τρώει το βραδινό του και κάνει βουτιές στην ντοματοσαλάτα.

Βέβαια χάνω και μερικά ζουμερά. Ας πούμε τα Χριστούγεννα, όλο το πανελλήνιο συγκλονίστηκε από τα ροζ DVD και περίμενε να δει σκηνές. (Δεν το προγραμμάτισε καλά η ΔΕΗ, τότε έπρεπε να κόβει το ρεύμα, να αυξηθούν και οι γεννήσεις, να μην έχει πια η χώρα υπογεννητικότητα.) Εγώ πάλι περίμενα τον Αη-Βασίλη μήπως μου το φέρει δώρο...

Έπειτα είναι και εκείνα τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού που γυρίζει κανείς ζαβλακωμένος μετά τη δουλειά και την κίνηση που έχει υποστεί, κάθεται στον καναπέ του και βλέπει σε επανάληψη να χαριεντίζεται ο Παπακαλιάτης (τυχαία τον αναφέρω, αφού δεν έχω ενημερωθεί για τα νεότερα τηλεοπτικά δρώμενα) στην οθόνη με νεαρούλες, μεγαλούλες (νεαρούληδες δε θυμάμαι, πάει και κάποιος καιρός τώρα), για να παίρνει ιδέες και στάσεις για το βράδυ. Ομολογώ πως από όταν η τηλεόρασή μου αυτοκτόνησε (λόγω παρατεταμένης αχρηστίας μάλλον) πρέπει να αυτοσχεδιάζω όταν κάνω σεξ. Στην αρχή κουράστηκα, δε λέω, αλλά τώρα μπορώ να πω με τιμή και καμάρι ότι αποδίδω μια χαρά.

Αφήστε που επιτέλους δε γλυκοκοιτάζω εκείνο το τζιπάκι και δε μετράω κάθε βράδυ τις οικονομίες μου να δω αν και πότε θα φτάσουν να πάρω μια μονοκατοικία με κήπο για μπάρμπεκιου και πισίνα στην Κηφισιά. Σκεφτείτε το άγχος που είχα όταν έβλεπα ότι δε φτάνουν ακόμα κι αν δουλεύω 100 χρόνια! Έφτασα στο σημείο να μακαρίζω τον Αλογοσκούφη, που δε θα μου έδινε σύνταξη μήπως και μαζέψω το πολυπόθητο ποσό! Θα μου πείτε γιατί να την ονειρεύομαι τη μονοκατοικία στην Κηφισιά; Μα είμαστε σοβαροί; Είτε σερβιτόρος είναι ο Παπακαλιάτης (τυχαία τον επιλέγω πάλι) είτε άνεργος φοιτητής είτε υπάλληλος γραφείου σε βίλα μένει! Εγώ γιατί δηλαδή;

Αυτό που δε θα έβλεπα ούτως ή άλλως είναι οι πρωινές εκπομπές, κι αυτό γιατί δουλεύω. Βέβαια αν θέλει κανείς να ενημερωθεί για τα άκρως ενδιαφέροντα θέματα που πραγματεύονται, μπορεί να το κάνει ακόμη και το απόγευμα. Θα είχα όμως την περιέργεια να μάθω αν θα σχολίαζαν τώρα ποιος μόδιστρος ράβει τα κοστούμια του Δαλάι Λάμα και αν θα μπορούσαν να του πάρουν (του μόδιστρου) μια αποκλειστική συνέντευξη. Δεν πειράζει, θα ζήσω χωρίς να το μάθω.

Θα ζήσω χωρίς να μάθω ποιο πρωτότυπο reality show θα ετοιμάσουν για του χρόνου τα κανάλια, αφού έζησα χωρίς να ξέρω τα πρωτότυπα reality shows που ετοίμασαν τις προηγούμενες χρονιές.

Θα ζήσω χωρίς να μάθω αν παραπάτησε η τραγουδίστρια στην πρόβα για τη Eurovision ή πότε προσγειώθηκε το αεροπλάνο της στη Φινλανδία. Εγώ δεν έχω πάει ποτέ στη Φινλανδία, αλλά πληρώνω πολλούς ρεμπεσκέδες για να βολτάρουν στην Ευρώπη. Και θα ζήσω χωρίς να μάθω πόσο στοίχισε το φετινό φόρεμα. Μου αρκεί που έμαθα πόσο στοίχισε της Βίσση πριν από δυο χρόνια.

Και θα ζήσω καλύτερα έτσι. Μέσα στην άγνοιά μου. Μέσα στον κόσμο μου.

Εσείς σε τι κόσμο ζείτε;

(Μάρτιος 2008)