Am I still here?

Έλα μου ντε! Είμαι; Πάνω που αποφάσισα κι εγώ να ταχθώ υπέρ της ελευθερίας (μου - βεβαίως) με ζώσανε οι υποχρεώσεις... Κάτι λέγαμε για δέσμιους των επιλογών μας;  Ωραίο πράγμα η δέσμευση... Σου γεμίζει τη μέρα. Τρέχεις πανικόβλητος πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, μπρος-πίσω (ξέχασα καμιά διάσταση; ααα...ναι! το χρόνο! Συγγνώμη, κύριε Einstein, την κίνηση παρελθόν-μέλλον θα τη μελετήσω σε επόμενη συνεδρία...)
ΥΓ. Κάτι μου λέει ότι πρέπει να βάζω στόχους με πιο αργό ρυθμό...

R U still there?

Σε μια εποχή που όλα συμπυκνώνονται, όλα παλεύουν να γίνουν πιο γρήγορα - από τις μετακινήσεις μας και τον τρόπο που τρώμε ή μαγειρεύουμε μέχρι τον τρόπο με τον οποίο γράφουμε, μιλάμε ή επικοινωνούμε με τον υπόλοιπο κόσμο, αναρωτιέμαι μήπως χάνουμε κάπου το νόημα της ίδιας μας της ύπαρξης... Υπάρχουμε για να βιαζόμαστε ή βιαζόμαστε γιατί νομίζουμε ότι θα υπάρχουμε "περισσότερο", προλαβαίνοντας όσο το δυνατόν περισσότερα;
Βάζουμε στόχους και παλεύουμε να τους πετύχουμε το συντομότερο δυνατό. Γιατί; Για να βρούμε τον επόμενο στόχο και να αρχίσουμε πάλι το κυνήγι της ευτυχίας... Αυτής που νομίζουμε εμείς ως ευτυχία.
Και δε σταματάμε ούτε στιγμή να κοιτάξουμε γύρω μας και να αναρωτηθούμε... Τι απολαμβάνουμε από τη διαδρομή; Σε ένα ταξίδι, όπως είναι η ζωή μας, τι είναι αυτό που αξίζει περισσότερο; Το ίδιο το ταξίδι ή ο προορισμός; Πόσα χάνουμε όταν τρέχουμε να προλάβουμε;
Το τρένο πηγαίνει πάντα με την ίδια ταχύτητα. Δεν είναι πιο όμορφο να χαλαρώσουμε αναπαυτικά και να απολαύσουμε το τοπίο γύρω μας; Να γνωρίσουμε καλύτερα τους συνεπιβάτες μας; Ας μην κοιτάμε συνέχεια το ρολόι μας και παραπονιόμαστε που το τρένο δεν πάει πιο γρήγορα. Κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής και θα αισθανόμαστε καλύτερα τότε, γιατί θα έχουμε χαρεί τη διαδρομή και ό,τι μας έχει προσφέρει...

Καλό μας ταξίδι!

I am still here!

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Αγαπητό μου ημερολόγιο! (μου επιτρέπεις τον τίτλο, έτσι δεν είναι;)

Σήμερα πήρα μια απόφαση για σένα. Τελικά είναι πολύ πιο σημαντικό να μη σε διαβάζει κανείς από το να σε διαβάζει κάποιος. Προσπάθησα πολύ να γράψω κάτι τον τελευταίο καιρό, αλλά ποτέ δεν κατάφερνα να τελειώσω ό,τι άρχιζα. Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάφερνα να φτάσω στη δεύτερη σειρά...
Και ξέρεις γιατί; Γιατί φοβόμουν πως αυτά που θα γράψω θα μπορούσε κάποιος να τα διαβάσει. Κάποιος που τυχαία θα τον έφερνε ο δρόμος του προς τα εδώ. Έπρεπε να προσέχω τι θα πω, πώς θα το πω, γιατί θα το πω...
Αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος της ύπαρξής σου. Ήθελα να σου μιλάω όπως μιλάει κανείς σε έναν πολύ καλό του φίλο ή όπως στον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί μόνο τότε εξωτερικεύει κανείς τις σκέψεις του ελεύθερα... ναι, νοιώθει κανείς ελεύθερος να εκφραστεί χωρίς φόβο, αλλά με πάθος (αν τύχει).
Στις μέρες μας η ελευθερία είναι ένα σπάνιο αγαθό. Είμαστε δέσμιοι της καθημερινότητάς μας, των δικών μας επιλογών, αλλά και των επιλογών των άλλων. Ας μη δεσμεύουμε και τη σκέψη, την έκφραση, τα όνειρά μας. Την άποψή μας για όλα τη λέμε παντού. Στους φίλους, στους γνωστούς, στους συναδέλφους. Ποιος ο λόγος να την κάνουμε ευρέως γνωστή; Σε τι θα διαφέρει ο ηλεκτρονικός περαστικός από τον συνεπιβάτη ενός τρένου; Τι γνωρίζει αυτός για το μικρόκοσμό μας για να πρέπει να μάθει ή και να μπορεί να κρίνει τις σκέψεις μας;
Γι'αυτό λοιπόν αποφάσισα να συνεχίσουμε μόνοι. Δεν είναι καλύτερα έτσι; Αν μη τι άλλο, η αίσθηση της ελευθερίας - έστω της ψευδαίσθησής της- είναι πολύ γλυκιά!

Με τις υγείες μας!

Αυτό ήταν! Το πάρτι τελείωσε για τους καλεσμένους. Αφού ψηφίσανε και επιλέξανε τον πιο μοδάτο διοργανωτή τώρα πρέπει να αποχωρήσουν. Σε τέσσερα (πιθανόν) χρόνια θα τους ξανακαλέσουν. Μέχρι τότε αχρείαστοι να'ναι.

Από εδώ και πέρα οι συνεστιάσεις θα είναι κλειστές, οι πολιτικοί θα διοργανώνουν για την πάρτη τους τα πάρτι. Και θα τρώνε και θα πίνουν μόνοι τους. Ό,τι έμεινε από τους προηγούμενους θα ξεκοκκαλιστεί από τους τωρινούς. Μέχρι να μη μείνει τίποτα και να φωνάξουν ως ένας άλλος Χαρίλαος "Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμε!"

Κι όσοι δεν τους ψηφίσαμε, θα μείνουμε όπως πάντα "στο ίδιο θρίλερ θεατές" να παρακολουθούμε την πτώση, που θα συμπαρασύρει δυστυχώς κι εμάς. Όμως ας μη βαρύνουμε περισσότερο το κλίμα σήμερα. Η μισή χώρα πανηγυρίζει και ανάθεμα αν ξέρει και γιατί.

Άντε βρε με τις υγείες μας! Να τους χαιρόμαστε!

Είσαι αναποφάσιστος; Νομίζεις!

Εναλλακτικός τίτλος: Η τρομοκρατία των media

Οι πολιτικοί σε αυτή τη χώρα πρέπει να έχουν σε μεγάλη υπόληψη τους πολίτες. Γι'αυτό φαίνεται ζητούν τη γνώμη (και την ψήφο) τους κάθε τρεις και λίγο και τους καλούν σε ένα μεγάλο πάρτι που ονομάζεται εκλογές. Όπως γίνεται σε κάθε πάρτι, οι διοργανωτές -πολιτικoί- καλούν και μια εταιρία catering -τα ΜΜΕ- για να αναλάβει να εξυπηρετήσει τους καλεσμένους και να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους.
Εξέχουσα θέση μεταξύ των καλεσμένων - ψηφοφόρων- έχουν οι αναποφάσιστοι. Είναι αυτοί που δεν είναι σίγουροι ακόμα ότι τους αρέσει το πάρτι και δεν μπορούν να εκτιμήσουν ποιος από τους διοργανωτές τους αγγίζει περισσότερο με τις ικανότητες και την επίδοσή του στο χορό και στο τραγούδι. Αυτούς έρχονται να ικανοποιήσουν τα ΜΜΕ...
Θα τους προτείνουν τα ποτά και τα εδέσματα και θα τους υποδείξουν τον πιο μοδάτο διοργανωτή. Γιατί πολλοί αναποφάσιστοι ακολουθούν τις επιταγές της μόδας: Όπου φυσάει ο άνεμος πάμε και ελπίζουμε για το καλύτερο (και πιο συμφέρον) μέλλον. Οι νέες τάσεις στη μόδα φυσικά διαφαίνονται από τις δημοσκοπήσεις και τις τελευταίες τις αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ. Με αυτό τον τρόπο υποδεικύεται στους αναποφάσιστους προς τα πού πηγαίνει το ρεύμα και τι θα φορεθεί ή τι θα ακουστεί φέτος το χειμώνα, για να ξέρουν οι δόλιοι, μην τυχόν πάρουν το αντίθετο, αφού δε θα τους βγάλει πουθενά και θα είναι ντεμοντέ.

Όποιος αναποφάσιστος δεν ακολουθήσει ό,τι επιτάσσει η μόδα θα έχει δείξει αν μη τι άλλο ότι ξέρει να αντιστέκεται όχι μόνο στην τρομοκρατία των media, αλλά και στο ρεύμα που θέλει η ψήφος να κρίνεται με βάση το προσωπικό και όχι το κοινωνικό συμφέρον.

Ξημερώνει η μέρα για το μεγάλο πάρτι. Σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες. Σκεφτείτε την ψήφο σας σοβαρά την ώρα που θα ψηφίσετε. Μην ακολουθείτε το ρεύμα, γιατί αυτό το ρεύμα έφτασε τη χώρα εκεί που την έφτασε. Γυρίστε το βλέμμα προς την άλλη μεριά και αντισταθείτε.

Το νέο μου κατοικίδιο

Καθώς γυρνούσα σήμερα από τη δουλειά μου με το μετρό και ενώ καθόμουν αναπαυτικά και προσπαθούσα να χαλαρώσω ξεχνώντας τους ήχους του χώρου εργασίας και μαθαίνοντας τις φήμες που άκουσε ο John Fogerty για τη φίλη του (και οι διασκευές είναι ωραίες ενίοτε), παρατηρώ την κυρία απέναντί μου να κοιτάει έντρομη ψηλά. Δε δίνω σημασία, κάθε μέρα όλο και κάτι τυχαίνει, αλλά ο νεαρός που κάθεται δίπλα της σηκώνει το χέρι και μαζεύει μια αραχνούλα που κρεμόταν ακριβώς από πάνω της. Με μια κίνηση της παλάμης του εκδιώχνει το ζωντανό στο δάπεδο. Ομολογώ ότι δε θα το είχα τολμήσει, μια που οι σχέσεις μου με τα έντομα -όπως και με τα ερπετά- δεν μπορώ να πω ότι είναι τόσο στενές.

Εκείνη τη στιγμή όμως ένιωσα εγώ τρόμο γι’ αυτό το πλάσμα. Έτρεχε δεξιά αριστερά στον τεράστιο –για τις διαστάσεις ενός εντόμου- διάδρομο, ψάχνοντας να βρει μια γωνιά να ξαναστήσει το δίχτυ του, χωρίς να ξέρει τη φρικτή μοίρα που το περίμενε στην επόμενη στάση, όταν οι επιβάτες του μετρό θα απο- και επιβιβάζονταν. Δεν άντεξα σε αυτή τη σκέψη και αποφάσισα να γλιτώσω την αράχνη από την ατυχία της να βρεθεί ανάμεσα σε ανθρώπους. Έβγαλα αμέσως ένα χαρτί από την τσάντα μου και την τράβηξα προς το μέρος μου. Οι συνεπιβάτες μου, και κυρίως οι ηλικιωμένοι, με κοίταξαν μάλλον παράξενα, αλλά εγώ δεν πτοήθηκα. Είχα αναλάβει να τη φυγαδεύσω από εκεί. Στα αυτιά μου άκουγα το Fogerty που ακόμα αναρωτιόταν αν η φίλη του τον είχε προδώσει.

Σε δυο στάσεις ευτυχώς έπρεπε να κατέβω και πήρα την αραχνούλα μου στο χαρτί –ενώ εκείνη κρεμόταν προσπαθώντας να φτιάξει τον επόμενο ιστό της. Το μειδίαμα του νεαρού που στεκόταν δίπλα μου στην πόρτα, έδειχνε ότι κατάλαβε τις προθέσεις μου και πιθανόν τις επιδοκίμαζε.

Σε λίγο εγώ και η προστατευόμενή μου βρισκόμαστε έξω από το βαγόνι ελεύθερες. Εγώ απαλλαγμένη από τα δρώμενα στο χώρο της δουλειάς μου -που είχαν απωθηθεί στο βάθος του μυαλού μου εκδιωγμένα από το βάρος της σημαντικής αποστολής που είχα αναλάβει- και η μικρή μου φίλη από το τρένο και τους κινδύνους που την παραμόνευαν. Χωρίς δεύτερη σκέψη την πήρα μαζί μου. Παρόλο που οι διπλωματικές μου σχέσεις με τα έντομα περνάνε βαθιά κρίση από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, οι αραχνούλες είναι οι μόνες που με συντροφεύουν εδώ και χρόνια σε όλες μου τις κατοικίες. Τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια γι’ αυτές και τις θεωρώ ένα είδος κατοικίδιου.

Τα περίεργα βλέμματα των περαστικών τόσο σε μένα όσο και στο χαρτί που κρατούσα με μάλλον ασυνήθιστο τρόπο για να μην πέσει η φίλη μου, με διασκέδασαν αφάνταστα, ενώ ο Fogerty με συμβούλευε να μη βγω έξω το βράδυ γιατί μυριζόταν μπελάδες...

Όταν έφτασα στο σπίτι, έβγαλα την απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία της αραχνούλας και την άφησα ελεύθερη στον κήπο. Από τη δυσκολία με την οποία κατόρθωσα να απαθανατίσω τη φίλη μου, κρίνω ότι μάλλον δεν της αρέσει η δημοσιότητα. Ας είναι… Είμαι σίγουρη ότι τώρα χαίρεται το καινούργιο της σπίτι και έχω την ελπίδα ότι μπορεί καμιά φορά να με επισκεφτεί στο παράθυρό μου. Εγώ πάντως όποτε κοιτώ το γρασίδι, θα τη θυμάμαι και θα χαμογελώ, γιατί ξέρω ότι κάπου εκεί μπορεί να βρίσκεται εκείνη.

Καλή σου τύχη, μικρή μου φίλη!

It's a marvelous night for a moondance...

Ετερόφωτο μεν το φεγγαράκι, αλλά η ομορφιά του δεν παύει ποτέ να εμπνέει...

Τα χρόνια της αθωότητας

-Τι ψηφίζεις;
-Μακροβούτι!

Summer time!

Ιούλιος. Το καλοκαίρι στο αποκορύφωμά του. Δυσφόρητη η ζέστη, εκτυφλωτικός ο ήλιος, καυτή η άμμος. Το κάλεσμα της θάλασσας πιο έντονο από ποτέ. Με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο ανταποκρινόμαστε και… μπλουμ! :-)

Η τυραννία της δημοκρατίας

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η ελευθερία των πολιτών του. Εύλογο είναι ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Εύλογο; Ίσως όχι πάντα. Πώς είναι δυνατόν να κλείνει μια εθνική οδός υπό «δημοκρατικές» συνθήκες;

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε αγρότες να στήνουν μπλόκα και να κλείνουν τους δρόμους. Και δεν είναι η πρώτη φορά αυτή. Χρόνια τώρα επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο. Διαμαρτύρονται για τη χαμηλή τιμή πώλησης των προϊόντων τους. Μπορεί να έχουν δίκιο. Άλλωστε είναι αλήθεια ότι σε αυτή τη χώρα η πρωτογενής παραγωγή δεν είναι εκείνη που κερδίζει τα περισσότερα.

Όμως τι φταίνε και αυτοί οι δύσμοιροι οι οδηγοί να εγκλωβίζονται στα αυτοκίνητά τους και η διαδρομή μιας ώρας στην εθνική οδό να μετατρέπεται σε τρίωρο και τετράωρο μαρτύριο σε μποτιλιαρισμένους δρόμους και παράδρομους, με τον καλοκαιρινό ήλιο να κατακαίει το όχημα;

Πώς περιμένει κανείς να έχει τη στήριξη της κοινής γνώμης στον οποιοδήποτε αγώνα του, όταν το κοινό είναι αυτό που ταλαιπωρείται πρώτο και του στερείται το πιο εύλογο δικαίωμα σε μια δημοκρατική χώρα: να μετακινείται ελεύθερα…

Ενάντια στο νόμο του Μέρφυ

Είναι γεγονός ότι όταν βρίσκεσαι σε μποτιλιάρισμα και αλλάζεις λωρίδα, βλέποντας ότι στη δική σου είσαι ακινητοποιημένος, η λωρίδα από την οποία έφυγες ελευθερώνεται και μπλοκάρει η λωρίδα, στην οποία μόλις πήγες.

Καθότι ο νόμος του Μέρφυ με ακολουθεί πολλές φορές κατά τις εξορμήσεις μου με το αυτοκίνητο, όταν πέφτω σε κίνηση δε ρισκάρω. Απλά κάθομαι και περιμένω...

Σήμερα όμως, επειδή ήξερα ότι σε ένα σημείο της εθνικής οδού γίνονται έργα και υπήρχε κυκλοφοριακή συμφόρηση, σκέφτηκα να την αποφύγω κάνοντας μια μικρή παράκαμψη... Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Πλησιάζοντας στο σημείο, όπου ο δρόμος στένευε και οι δυο λωρίδες γίνονταν μία, βγήκα στην πρώτη έξοδο που βρήκα, με στόχο να χρησιμοποιήσω τους επαρχιακούς και να προσπεράσω το «δύσκολο σημείο».
Εις μάτην!! Ο καιρός μού τα χάλασε... Η δυνατή βροχή που έπιασε -τόσο δυνατή που μόλις και μετά βίας έβλεπα τα φώτα του μπροστινού μου- πλημμύρισε το δρόμο ένα –δυο χιλιόμετρα παρακάτω. Το αποτέλεσμα ήταν να διακοπεί η κίνηση και καθότι κανείς μας δε διέθετε σύστημα που να μετατρέπει το αυτοκίνητό του σε βάρκα, αναγκαστήκαμε να μείνουμε ακινητοποιημένοι εκεί, απλοί παρατηρητές ενός συνηθισμένου φυσικού φαινομένου: πώς το νερό δημιουργεί «λιμνούλες»...
Στο μεταξύ η βροχή να πέφτει ασταμάτητα, αστραπόβροντα να φωτίζουν το σκοτεινό ορίζοντα και να σπάνε το μονότονο ήχο του νερού που χτυπάει τη λαμαρίνα, το περιπολικό της αστυνομίας να μην αφήνει κανέναν να περάσει και εμείς να αναρωτιόμαστε αν έχουμε αρκετά φαγώσιμα στο αυτοκίνητο για να περάσουμε τη νύχτα...
Για καλή μας τύχη όμως δυο ώρες αργότερα η ροή της κυκλοφορίας αντιστράφηκε και γυρίσαμε πίσω...

Τελικά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο νόμος του Μέρφυ με ακολουθεί... Αν σκεφτώ να αποφύγω κάποιο μποτιλιάρισμα, θα συναντήσω ένα μεγαλύτερο!!

Ο Λόγος του Θεού

«Αν πει η Εκκλησία αυτή τη στιγμή ‘έχουμε εμείς 500 ιδρύματα και αυτά τα ιδρύματα τα κλείνουμε και ελάτε να πάρετε τους ανθρώπους οι οποίοι είτε είναι κατάκοιτοι είτε είναι ηλικιωμένοι’ (...) τότε πώς θα τα βγάλει πέρα η κοινωνία;» διερωτήθηκε ο κ. Ιερώνυμος.

(Πηγή: www.in.gr)

Το ζήτημα ήταν η (τεράστια) περιουσία της Εκκλησίας (που βρίσκεται αιχμάλωτη και υπό ομηρία – την καημένη την περιουσία).
Και αυτά ήταν λόγια του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, ενός εκπροσώπου της Εκκλησίας, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας, που παρέμεινε πιστή στην ορθή «δόξα» της αρχαίας Εκκλησίας, που στηρίζει την πίστη στη Θεία Αποκάλυψη, στην Αποκάλυψη του Θεού, στο Λόγο του Θεού, όπως αποτυπώνεται στην Αγία Γραφή...


«Αποκριθείς (ο Ιωάννης ο βαπτιστής) δε λέγει προς αυτούς (τους όχλους), Ο έχων δύο χιτώνας ας μεταδώση εις τον μη έχοντα και ο έχων τροφάς ας κάμη ομοίως.»

(ΛΟΥΚ. γ.11, από την Καινή Διαθήκη - Αγία Γραφή)


Έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους της Εκκλησίας, που ακολουθούν το Λόγο του Θεού χωρίς να διαφημίζουν το έργο τους. Λυπάμαι όμως που είναι τόσο λίγοι...

Φόβος

Είναι παράξενη η αίσθηση που έχει κανείς μερικές φορές, πως κάποια συμφορά –μικρή ή μεγάλη- πλησιάζει, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένα σημάδι που να προμηνύει την άφιξή της. Ο φόβος τότε τον διακατέχει, όχι μόνο γι’ αυτό που νοιώθει ότι θα συμβεί, αλλά και πως αν εκφράσει με λόγια τις ανησυχίες του, θα τους δώσει μορφή, θα τις προσδιορίσει. Και τότε αυτές, έχοντας πλέον διαμορφωθεί, θα αποκτήσουν υπόσταση, θα ξεφύγουν από τη σφαίρα της φαντασίας του, όπου είναι εγκλωβισμένες, και θα περάσουν στην πραγματικότητα, απελευθερωμένες πια και έτοιμες να σκιάσουν τη ζωή του, όπως τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν στον ουρανό και κρύβουν τον ήλιο.

Αποτελέσματα Ευρωεκλογών: Εγώ κερδίζω, εσύ κερδίζεις, αυτός κερδίζει... Ποιος χάνει;

Το πρώτο κόμμα κέρδισε την πρωτιά. Το δεύτερο κόμμα δεν έχασε όσο νομίζουν οι άλλοι ότι έχασε, γιατί οι ψηφοφόροι του πήγαν διακοπές -μα φυσικά, αφού εξασφαλίζει στους ψηφοφόρους του ένα πολύ καλό βιοτικό επίπεδο που τους επιτρέπει τις τριήμερες αποδράσεις στις ακριβότερες παραλίες της Ευρώπης. Πήρε όμως το μήνυμα. Κερδισμένο κι αυτό.

Το τρίτο κόμμα κέρδισε ξανά την τρίτη θέση. Το τέταρτο και το πέμπτο κόμμα βγήκαν κερδισμένα, γιατί αύξησαν τα ποσοστά τους. Το έκτο κόμμα κέρδισε έναν Ευρωβουλευτή. Οι Βρυξέλλες και το Στρασβούργο είναι ωραίες πόλεις και αξίζουν για τουρισμό.

Όλοι κάτι κέρδισαν, όλοι πρέπει να είναι ικανοποιημένοι... Τότε ποιος έχασε; Μάλλον η χώρα...


Η μαντζουράνα θέτει έναν προβληματισμό σχετικά με την αποχή. Οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους Έλληνες ψηφοφόροι -δηλαδή οι άνω των 18 και Έλληνες- είναι 9.995.992 σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών. Αλήθεια πόσοι είμαστε; Πόσοι κατοικούν σε αυτή τη χώρα αν προσθέσουμε και τους κάτω των 18 και τους αλλοδαπούς;

Η σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων

Βλέπετε κάτι μήπως; Κάθεται κανείς;

Χμμ... Όσο και να προσπαθήσετε, δε θα δείτε κανέναν...

Αλλάξατε γνώμη τώρα; Μια κοντινή ματιά θα σας πείσει...

Να σας συστήσω τη φίλη μου, τη μαργαρίτα!

Μόνο η υπό διαφορετικές οπτικές γωνίες εξέταση των πραγμάτων και των γεγονότων ελευθερώνει τη σκέψη από προκαταλήψεις και λανθασμένες αντιλήψεις.

Ρατσισμός

Χμμμ... πού να καθίσω άραγε;

Όμορφα όνειρα

Χαμομηλάκι μου, σε ευχαριστώ!

Το αστέρι των ονείρων

"Αγαπημένη μου μαντζουράνα,

Σήμερα έφτιαξα ένα αστεράκι για σένα. Είναι ένα μαγικό αστεράκι. Το βράδυ να το βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου, για να βλέπεις όμορφα όνειρα όταν κοιμάσαι.

Με πολλή αγάπη,
το χαμομηλάκι σου"

Χαμογελάστε, παρακαλώ!

-Μου επιτρέπετε, κυρία μου;
-Μα, φυσικά...

Μην ενοχλείτε!

Dance me to the end of love

La vita è bella! (2)

Και κάποιοι ξέρουν να το εκτιμούν...

La vita è bella!

Η φύση ξέρει καλύτερα...

Η γυναίκα της Κυριακής

Πρωί μιας απριλιάτικης Κυριακής, έξω ο ανοιξιάτικος ήλιος λάμπει, αν και έχει ακόμη ψυχρούλα, και ο Χ. πίνει τον καφέ του, όπως συνηθίζει τέτοια μέρα, σε μια καφετέρια της γειτονιάς του.
Παίρνει ένα τσιγάρο από το πακέτο που βρίσκεται μπροστά του και πριν προλάβει να το ανάψει, μια γυναίκα τραβάει την καρέκλα που βρίσκεται δίπλα του και κάθεται. Την κοιτάει παράξενα, καθώς νιώθει άβολα. Μα ποια μπορεί να είναι αυτή η άγνωστη και τι θέλει από αυτόν;

«Καλημέρα!» του λέει.

«Καλημέρα... Γνωριζόμαστε;» απαντά εκείνος διστακτικά.

«Όχι... Ευκαιρία όμως να γνωριστούμε», του χαμογελά.

Καθώς ο Χ. μένει άφωνος από το θράσος αυτής της γυναίκας που του χαλάει την πρωινή του ηρεμία, εκείνη συνεχίζει με γλυκιά φωνή: «Είμαι τριάντα οκτώ χρονών και έχω ένα γιο που είναι επτά. Φέτος ξεκίνησε το σχολείο. Πριν τρεις μήνες μου αφαίρεσαν έναν όγκο, που ήταν κακοήθης. Έκανα την απαραίτητη θεραπεία και, όπως μου είπε ο γιατρός, ίσως σταθώ τυχερή και δω το γιο μου να τελειώνει το δημοτικό.»

«Λυπάμαι...» είναι το μόνο που καταφέρνει να ψελλίσει ο Χ.

«Δε χρειάζεται. Πραγματικά. Συμβαίνουν αυτά...» εξακολουθεί να του χαμογελά. «Σήμερα είναι η πρώτη φορά που βγαίνω από τότε που τελείωσα τη θεραπεία μου. Αυτό που θα ήθελα να σας παρακαλέσω είναι να μην καπνίσετε εδώ μέσα, γιατί ο καπνός με ενοχλεί. Πάντα με ενοχλούσε και ποτέ μου δεν έχω καπνίσει. Σας ευχαριστώ!»

Η γυναίκα σηκώνεται και κάθεται στη θέση της , δύο τραπεζάκια πιο πίσω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Χ. δεν την είχε προσέξει καθόλου. Δίπλα της κάθεται μια άλλη νεαρή γυναίκα.

Το τσιγάρο βρίσκεται ακόμα ανάμεσα στα δάχτυλά του. Στο άλλο χέρι ο αναπτήρας. Κοιτάει ξανά τη γυναίκα. Συζητάει ζωηρά με τη φίλη της και τίποτα δε θα πρόδιδε την ιστορία που μόλις του διηγήθηκε. Μήπως του έλεγε ψέματα; Αν ήταν αλήθεια όμως; Κοιτάει γύρω του. Λιγοστές οι παρέες, αλλά κανένας δεν καπνίζει. Στριφογυρίζει το τσιγάρο στα δάχτυλά του μερικές φορές. Δεν τολμά να το φέρει στα χείλη του. Ντρέπεται. Ντρέπεται το βλέμμα της γυναίκας, όταν τον δει.

Τι στο καλό! Κι έξω καλά είναι. Σηκώνει το γιακά του, παίρνει την εφημερίδα, τον καφέ και τα τσιγάρα του και βγαίνει έξω. Κάθεται σε ένα προσήλιο τραπεζάκι. Δεν έχει και τόσο κρύο τελικά. Κλείνει τα μάτια. Ο ήλιος που χαϊδεύει το πρόσωπό του τον ζεσταίνει και τον ηρεμεί. Ανάβει το τσιγάρο που έπαιζε τόση ώρα στο χέρι του. Αφού βγήκε από το πακέτο, πρέπει να καεί, σκέφτεται και γελά με αυτή του τη σκέψη.


Η επόμενη Κυριακή είναι βροχερή. Ο Χ. απολαμβάνει τον καφέ του, όπως συνηθίζει τέτοια μέρα στην ίδια καφετέρια. Βγάζει ένα τσιγάρο από το πακέτο που βρίσκεται μπροστά του. Το φέρνει στο στόμα του. Ξαφνικά θυμάται τη γυναίκα της προηγούμενης Κυριακής. Κοιτάζει γύρω του, αλλά δεν τη βλέπει. Ένας νεαρός που κάθεται απέναντί του τον κοιτά. Το ίδιο και μια κυρία που κάθεται κοντά στο παράθυρο. Αισθάνεται αμήχανα. Λες να έρθουν να μου πουν κι αυτοί την ίδια ιστορία; σκέφτεται. Όμως κανείς δε σηκώνεται. Ο νεαρός δεν τον κοιτά πλέον και η κυρία έχει στρέψει το βλέμμα της αλλού.
Ο Χ. αισθάνεται ακόμη άβολα. Ρίχνει μια ματιά γύρω του. Κι αν κάποιος έχει παρόμοια ιστορία, αλλά δεν έχει το θάρρος να την πει, όπως έκανε η γυναίκα της προηγούμενης Κυριακής; Βάζει το τσιγάρο ξανά μέσα στο πακέτο, αυτή τη φορά ας μην καεί...

Καθώς βγαίνει από την καφετέρια, παρατηρεί μια γυναίκα και ένα παιδί που περνούν στο απέναντι πεζοδρόμιο βιαστικά. Βρέχει πολύ και είναι χωμένοι κάτω από την ίδια ομπρέλα. Βλέπει την πλάτη τους μόνο. Να είναι άραγε εκείνη; Θα μπορούσε... Ελπίζει να τη συναντήσει κάποτε και ο γιος της να είναι στο γυμνάσιο...




Στον καπνό του τσιγάρου έχουν ανιχνευτεί πάνω από 60 καρκινογόνες ουσίες. Όποιος αναπνέει τον καπνό του τσιγάρου, υπόκειται στις βλαβερές επιδράσεις του. Οι ενεργητικοί καπνιστές υφίστανται μεγαλύτερες βλάβες από τους παθητικούς καπνιστές.

Το κάπνισμα είναι η αιτία του 80-90% των περιπτώσεων καρκίνου του πνεύμονα, ενώ έχει ενοχοποιηθεί ακόμη για τον καρκίνο του λάρυγγα, της στοματικής κοιλότητας, του φάρυγγα, του οισοφάγου, του ήπατος, του παγκρέατος και της ουροδόχου κύστης.

Το ποσοστό των ασθενών που επιβιώνουν 5 χρόνια μετά τη διάγνωση του καρκίνου του πνεύμονα είναι μόλις 15 %.

Ή το τσιγάρο ή εγώ!

«Ή το τσιγάρο ή εγώ!» φώναξε.

«Δεν μπορείς να μου βάζεις διλήμματα», απάντησε μια γυναικεία φωνή.

«Με σκοτώνεις!»

«Δε θα ορίσεις εσύ τη ζωή μου», επέμεινε η γυναίκα.

«Εσύ όμως ορίζεις τη δική μου!»

«Έχω δικαίωμα να επιλέγω για μένα!» θύμωσε.

«Εγώ όμως όχι! Η ύπαρξή μου ήταν δική σου επιλογή!»


Η γυναίκα ξύπνησε καταϊδρωμένη. Τρομαγμένη ακούμπησε το χέρι στην κοιλιά της…



Γεγονός 1

Ο καπνός του τσιγάρου περιέχει ουσίες που εμποδίζουν τη σωστή ανάπτυξη και λειτουργία του πλακούντα και την οξυγόνωση του εμβρύου. Όταν το έμβρυο δεν οξυγονώνεται και δεν τρέφεται σωστά, αυξάνεται ο κίνδυνος να πεθάνει και να αποβληθεί από τη μήτρα ή να γεννηθεί νωρίτερα και να πεθάνει, αφού γεννηθεί.


Γεγονός 2

Το γενετικό υλικό καθορίζει τα χαρακτηριστικά ενός οργανισμού. Αλλαγή στο γενετικό υλικό ενός κυττάρου συνεπάγεται αλλαγή των χαρακτηριστικών του, τις περισσότερες φορές επιζήμια γι’ αυτό. Ενίοτε οδηγεί στο σχηματισμό καρκινικού κυττάρου. Ως μεταλλαξογόνες ορίζονται οι ουσίες που προκαλούν αλλαγή του γενετικού υλικού.


Γεγονός 3

Ο καπνός του τσιγάρου περιέχει αποδεδειγμένα πάνω από 60 μεταλλαξογόνες (ή και καρκινογόνες) ουσίες.


Γεγονός 4

Οποιοσδήποτε παράγοντας επηρεάζει το γενετικό υλικό επεμβαίνει στην ανάπτυξη και διαφοροποίηση των εμβρυϊκών κυττάρων και την οργανογένεση (σχηματισμό των οργάνων). Αυτό προκαλεί μόνιμες βλάβες στα κύτταρα του εμβρύου, που το συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή.


Γεγονός 5

Όποιος αμφισβητεί επιστημονικά αποδεδειγμένα δεδομένα, παραμυθιάζεται, γιατί έτσι τον συμφέρει.



Η μαντζουράνα δηλώνει αντίθετη σε οτιδήποτε στερεί το χαμόγελο ενός παιδιού -ενός οποιουδήποτε παιδιού, ακόμη και ενός αγέννητου.

Διάλογος για την παιδεία

Την Τετάρτη, 11 Μαρτίου, άρχισε πανηγυρικά (vα έχει άραγε σχέση με τα πανηγύρια;) ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία.

Τόσα χρόνια γίνεται διάλογος. Μαζεύονται διάφοροι κύριοι που κάνουν τους ειδήμονες και κάνουν ότι συζητάνε για να λύσουν τα προβλήματα της Παιδείας.

Δεν είναι πρωτότυπο αυτό για την Παιδεία. Όλοι κάτι κάνουν τόσα χρόνια. Οι μαθητές κάνουν ότι ενδιαφέρονται, οι καθηγητές κάνουν ότι δουλεύουν και το κράτος κάνει ότι τους πληρώνει…

Συνδικαλιστές... (οι τρεις τελείες είναι απαραίτητες)

Ποτέ δε με απασχόλησε ιδιαίτερα αυτή η οικογένεια της τάξης των εργαζομένων (της ομοταξίας των ταλαίπωρων ή ταλαιπωρημένων -για την Ελλάδα). Δεν ήξερα προσωπικά κανέναν και νόμιζα ότι είναι σπουδαίοι άνθρωποι, αφού αγωνίζονται για τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Την πρώτη φορά που γνώρισα κάποιον -εννοώ προσωπικά, δηλαδή έμαθε το όνομά μου και το θυμόταν και την επόμενη μέρα- ένιωσα σαν να γνώρισα κάτι μεταξύ δημάρχου και νομάρχη. Όχι ότι οι δήμαρχοι και οι νομάρχες είναι σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά δεν είναι και εύκολο να τους γνωρίσει ένας απλός, μα πάρα πολύ απλός, πολίτης-εργαζόμενος-φορολογούμενος και μετά να τον θυμούνται.

Μέχρι που το ’φερε η τύχη και τους γνώρισα περισσότερο. Παρακολούθησα και παρακολουθώ από κοντά την πορεία μερικών τα τελευταία χρόνια. Ο άνθρωπος που παλεύει για τα δικαιώματα των εργαζόμενων -των συναδέλφων του- και συμμετέχει σε συμβούλια με τους προϊστάμενούς του για να αποφασίσει τις συνθήκες εργασίας των υπολοίπων, προτάσσει την εφαρμογή του Δικαίου και των Νόμων σαν μοναδικό σκοπό της συνδικαλιστικής του δράσης. Κι ο άνθρωπος που το πιστεύει αυτό πλανάται πλάνην οικτράν! Γιατί ο πρώτος άνθρωπος, ο συνδικαλιστής, είναι ο πρώτος εργαζόμενος που θα βολευτεί μόλις αντιμετωπίσει το παραμικρό ξεβόλεμα από τη θεσούλα του.

Και αν νομίσει κανείς ότι δεν είχα παρατηρήσει ότι οι πρόεδροι της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ γίνονται μετά υπουργοί, κάνει λάθος. Αυτό το ξέρω. Δεν περιμένεις από συνδικαλιστή που πρόσκειται στο κυβερνούν ή στο πρώην και πιθανόν μετέπειτα κυβερνούν κόμμα, να υπερασπίζει τα συμφέροντα των (υπόλοιπων) εργαζομένων. Αλλά από συνδικαλιστή που «αριστερίζει», όσο να’ναι περιμένεις κάτι διαφορετικό.
Γιατί ο συνδικαλιστής που αριστερίζει έχει ένα τρομερό πλεονέκτημα που τον κάνει ακαταμάχητα γοητευτικό: δεν ήταν, ούτε θα είναι ποτέ κυβέρνηση! Τα συμφέροντα των εργαζόμενων είναι πάντα αντίθετα των εκάστοτε κυβερνώντων πολιτικών, άρα ο συνδικαλιστής που αριστερίζει βάζει μια καλή υποψηφιότητα για να τα προασπίσει.
Και το κάνει βέβαια ο άνθρωπος, να μην τον αδικούμε κιόλας. Αρκεί να μη θίγεται το δικό του, το προσωπικό συμφέρον. Γιατί μόλις θιχτεί αυτό, τότε ξεχνάει και νόμους και εγκυκλίους και το Δίκαιο, και κοιτάει πώς να αρπάξει αυτό που θέλει με οποιονδήποτε τρόπο.
Θα μου πείτε, πώς είναι δυνατόν το δικό του συμφέρον να είναι διαφορετικό από των συναδέλφων του. Έλα όμως που γίνεται! Γιατί αν κανείς άτυχος συνάδελφός του διεκδικήσει καμιά (προνομιούχα) θεσούλα που ετοιμάζει για τον ίδιο, τότε η ζυγαριά της δικαιοσύνης θέλει ...μια μικρή βοήθεια για να δείξει το «σωστό» και το «δίκαιο».

Την επόμενη φορά που θα ακούσω κάποιον να εκφωνεί τις πεπραγμένες αδικίες εκ μέρους των από πάνω σε βάρος των από κάτω, ξεκινώντας «Συνάδελφοι, συναδέλφισσες» (κατά το σύντροφοι, συντρόφισσες) μάλλον δε θα κάνω τον κόπο να ακούσω και τη συνέχεια...

ΥΓ. Δε θέλω να αδικήσω τους συνδικαλιστές που πραγματικά αγωνίζονται (μόνο) για το κοινό καλό. Σίγουρα θα υπάρχουν. Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις. Εγώ όμως δε γνώρισα κανέναν.

Οι Πυθίες και οι Κασσάνδρες

ή αλλιώς (Ευρω)εκλογές και πάλι...

Στις Πυθίες πηγαίνεις ελπίζοντας και φεύγεις πάλι ελπίζοντας. Σου λένε την αλήθεια αλλά δεν το ξέρεις. Αν ευνοηθείς, τις υπηρετείς τυφλά για μια ζωή. Αν τα... σκατώσουν, δε νιώθεις τύψεις που τις πίστεψες. Γιατί δεν το ήξερες. Δεν μπορούσες να το ξέρεις. Τη φωνή που σου λέει ότι ίσως μπορούσες να το καταλάβεις και να το προλάβεις, την καταπνίγεις για να κοιμηθείς ήσυχα τα βράδια. Και μετά ψάχνεις για άλλες Πυθίες. Και πάλι χωρίς τύψεις.

Στις Κασσάνδρες δεν πηγαίνεις καθόλου. Εκείνες έρχονται και σε βρίσκουν εκεί που είσαι αισιόδοξος και ακούς τις Πυθίες. Σου λένε την αλήθεια. Σου λένε τι θα συμβεί. Και κλείνεις τα αυτιά να μην ακούσεις, γιατί δε σου αρέσει αυτό που θα πουν. Τις διώχνεις και τις θυμάσαι όταν η προφητεία τους εκπληρωθεί.

Εσείς τι θα ψηφίζατε; Πυθία ή Κασσάνδρα;

Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών Οκτωβρίου 2007:

Πυθίες: 72,17 %
Αποχή: 25,85 %
Άκυρα/λευκά: 1,98 %
(Φαίνεται οι κύριοι και κυρίες της εφορευτικής επιτροπής δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν ποια είναι τα άκυρα και ποια τα λευκά...)

Εναλλακτικές μορφές ζωής

Πριν ένα χρόνο περίπου, έγραψα δύο κείμενα με θέμα την τηλεόραση... ή μάλλον με θέμα την απουσία της.

Το πρώτο το έθαψα στον υπολογιστή, γιατί διαβάζοντάς το, διαπίστωσα ότι το ύφος του ίσως δεν αρμόζει σε ένα τόσο χαριτωμένο και σεμνό βότανο, όπως είναι μια μαντζουράνα.

Κι έτσι έγραψα ένα πιο σεμνό, αυτό που βλέπετε παρακάτω.

Σκαλίζοντας τα παλιά αρχεία, βρήκα κι εκείνο, το ξεχασμένο. Το ξαναδιάβασα. Λυπήθηκα να το πετάξω. Σκέφτηκα ότι τελικά είναι πιο διασκεδαστικό από όσο νόμιζα. Ας κάνει και η μαντζουράνα μια εξαίρεση· ταιριάζει με τα παιχνιδίσματα της άνοιξης.

Ας διασκεδάσουμε λοιπόν, και αν δε σας αρέσει το ύφος του, μπορείτε να κρατήσετε τη πιο σεμνή μορφή του. Το μήνυμα είναι το ίδιο, και ο σκοπός ο αυτός: μια εναλλακτική μορφή ζωής.

Και αν σας φανεί παράκαιρο, τότε ανατρέξτε στο βάθος του μυαλού σας και αναζητήστε τα γεγονότα που «συγκλόνιζαν» την Ελλάδα πέρσι τέτοιο καιρό... τα ροζ DVD και οι απεργίες της ΔΕΗ. Είδατε πόσο γρήγορα ξεχνάμε;;

Εναλλακτικές μορφές ζωής

Η έννοια της ζωής είναι συνυφασμένη με την έννοια της ενέργειας. Χωρίς την ενέργεια δεν μπορεί να υπάρξει ζωή. Μετά τη βιομηχανική επανάσταση η κυριότερη πηγή ενέργειας που χρησιμοποιείται είναι τα ορυκτά καύσιμα. Επειδή όμως αυτά μας τελειώνουν όπου να’ ναι και το ρημάξαμε το περιβάλλον, άρχισε δειλά-δειλά η χρήση των εναλλακτικών μορφών ενέργειας: ηλιακή, αιολική, υδροηλεκτρική, κλπ. Δεν αποδίδουν το ίδιο μέχρι στιγμής αλλά δε ρυπαίνουν το περιβάλλον. Κάτι είναι κι αυτό. Εξάλλου με τις διακοπές ρεύματος της ΔΕΗ ίσως να θέλουν να μας προπονήσουν για μια ζωή χωρίς άσκοπη σπατάλη ενέργειας, μια ζωή χωρίς πολλά-πολλά.

Μήπως λοιπόν να το γυρίσουμε και σε καμιά εναλλακτική μορφή ζωής; Μια ζωή χωρίς τηλεόραση ας πούμε; Μπορείτε να το φανταστείτε; Εγώ, ναι! Το ζω δηλαδή εδώ και αρκετό καιρό. Το πόσο έχω ηρεμήσει σαν άνθρωπος δεν το συζητάω.

Καταρχήν σταμάτησα να ρίχνω μπινελίκια κάθε φορά που έβλεπα ειδήσεις. Τώρα βέβαια ρίχνω τα μπινελίκια μου για το ασφαλιστικό, την εφορία , τους Αμερικάνους, αλλά τουλάχιστον εκνευρίζομαι μόνο με αυτούς και όχι και με τους δημοσιογράφους. Δε βλέπω πια ρεπορτάζ με τη μάνα να κλαίει το παιδί της κι έναν άθλιο (για να μην το πω αλλιώς) να της βάζει ένα μικρόφωνο στο στόμα για να του πει πώς αισθάνεται. «Και βλέπουμε πώς σπαρταρά η χαροκαμένη μάνα...» Ε, όχι ρε φίλε, δε βλέπουμε! Δε γουστάρουμε να δούμε! Τη συλλυπούμαι τη γυναίκα και χωρίς να την εξευτελίζεις! Μην τη βγάζεις στο γυαλί να οδύρεται και το πανελλήνιο να τη βλέπει την ώρα που τρώει το βραδινό του και κάνει βουτιές στην ντοματοσαλάτα.

Βέβαια χάνω και μερικά ζουμερά. Ας πούμε τα Χριστούγεννα, όλο το πανελλήνιο συγκλονίστηκε από τα ροζ DVD και περίμενε να δει σκηνές. (Δεν το προγραμμάτισε καλά η ΔΕΗ, τότε έπρεπε να κόβει το ρεύμα, να αυξηθούν και οι γεννήσεις, να μην έχει πια η χώρα υπογεννητικότητα.) Εγώ πάλι περίμενα τον Αη-Βασίλη μήπως μου το φέρει δώρο...

Έπειτα είναι και εκείνα τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού που γυρίζει κανείς ζαβλακωμένος μετά τη δουλειά και την κίνηση που έχει υποστεί, κάθεται στον καναπέ του και βλέπει σε επανάληψη να χαριεντίζεται ο Παπακαλιάτης (τυχαία τον αναφέρω, αφού δεν έχω ενημερωθεί για τα νεότερα τηλεοπτικά δρώμενα) στην οθόνη με νεαρούλες, μεγαλούλες (νεαρούληδες δε θυμάμαι, πάει και κάποιος καιρός τώρα), για να παίρνει ιδέες και στάσεις για το βράδυ. Ομολογώ πως από όταν η τηλεόρασή μου αυτοκτόνησε (λόγω παρατεταμένης αχρηστίας μάλλον) πρέπει να αυτοσχεδιάζω όταν κάνω σεξ. Στην αρχή κουράστηκα, δε λέω, αλλά τώρα μπορώ να πω με τιμή και καμάρι ότι αποδίδω μια χαρά.

Αφήστε που επιτέλους δε γλυκοκοιτάζω εκείνο το τζιπάκι και δε μετράω κάθε βράδυ τις οικονομίες μου να δω αν και πότε θα φτάσουν να πάρω μια μονοκατοικία με κήπο για μπάρμπεκιου και πισίνα στην Κηφισιά. Σκεφτείτε το άγχος που είχα όταν έβλεπα ότι δε φτάνουν ακόμα κι αν δουλεύω 100 χρόνια! Έφτασα στο σημείο να μακαρίζω τον Αλογοσκούφη, που δε θα μου έδινε σύνταξη μήπως και μαζέψω το πολυπόθητο ποσό! Θα μου πείτε γιατί να την ονειρεύομαι τη μονοκατοικία στην Κηφισιά; Μα είμαστε σοβαροί; Είτε σερβιτόρος είναι ο Παπακαλιάτης (τυχαία τον επιλέγω πάλι) είτε άνεργος φοιτητής είτε υπάλληλος γραφείου σε βίλα μένει! Εγώ γιατί δηλαδή;

Αυτό που δε θα έβλεπα ούτως ή άλλως είναι οι πρωινές εκπομπές, κι αυτό γιατί δουλεύω. Βέβαια αν θέλει κανείς να ενημερωθεί για τα άκρως ενδιαφέροντα θέματα που πραγματεύονται, μπορεί να το κάνει ακόμη και το απόγευμα. Θα είχα όμως την περιέργεια να μάθω αν θα σχολίαζαν τώρα ποιος μόδιστρος ράβει τα κοστούμια του Δαλάι Λάμα και αν θα μπορούσαν να του πάρουν (του μόδιστρου) μια αποκλειστική συνέντευξη. Δεν πειράζει, θα ζήσω χωρίς να το μάθω.

Θα ζήσω χωρίς να μάθω ποιο πρωτότυπο reality show θα ετοιμάσουν για του χρόνου τα κανάλια, αφού έζησα χωρίς να ξέρω τα πρωτότυπα reality shows που ετοίμασαν τις προηγούμενες χρονιές.

Θα ζήσω χωρίς να μάθω αν παραπάτησε η τραγουδίστρια στην πρόβα για τη Eurovision ή πότε προσγειώθηκε το αεροπλάνο της στη Φινλανδία. Εγώ δεν έχω πάει ποτέ στη Φινλανδία, αλλά πληρώνω πολλούς ρεμπεσκέδες για να βολτάρουν στην Ευρώπη. Και θα ζήσω χωρίς να μάθω πόσο στοίχισε το φετινό φόρεμα. Μου αρκεί που έμαθα πόσο στοίχισε της Βίσση πριν από δυο χρόνια.

Και θα ζήσω καλύτερα έτσι. Μέσα στην άγνοιά μου. Μέσα στον κόσμο μου.

Εσείς σε τι κόσμο ζείτε;

(Μάρτιος 2008)