Ασφαλιστικό: τι μέλλει γενέσθαι;

Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια από τότε που ανήκω πλέον στο επίσημο ποσοστό των εργαζόμενων αυτής της χώρας. Επίσημα. Με όλα τα χαρτιά, τα ένσημα, τις εισφορές, τις εφορίες και όλα τα συνοδευτικά. Ακόμα και τότε υπήρχε μεγάλη συζήτηση για το ασφαλιστικό.
Μόλις είχα πρωτοβγεί στη δουλειά τότε (επίσημη και με τη βούλα, στο αντικείμενο που σπούδασα –ποιος στη χάρη μου!) και παρακολουθούσα τη συζήτηση δυο συναδέλφων (παλαιότερων) για το ασφαλιστικό.

-Και τι θα γίνει, ρε Γιάννη, τώρα; Πότε θα βγαίνουμε στη σύνταξη, δηλαδή;
-Ποτέ! Θα δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε! (γελώντας)

Άκουγα κι εγώ και θεωρούσα ότι ο Γιάννης έλεγε ωραία αστεία (μόλις είχα πληρώσει την πρώτη μου εισφορά για αυτή τη σύνταξη, τι να με ένοιαζε τότε πότε θα την πάρω πίσω;). Δέκα χρόνια μετά αρχίζει να με στοιχειώνει αυτή η φράση τόσο πολύ, που νομίζω ότι πραγματικά περιλαμβάνει όλα τα σχέδια όλων των κυβερνήσεων, των τότε και των τωρινών.
Έχω την εντύπωση πως θα κατατεθεί στη βουλή για ψήφιση. Και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο νομίζω πως θα βγει αληθινή…