ή αλλιώς...
"Και να θέλεις ν' αγιάσεις, οι διαβόλοι δε σ' αφήνουν", όπως έλεγε η μάνα μου, που δεν ήξερε ούτε το Μέρφυ ούτε τα αποφθέγματά του, αλλά ήξερε παροιμίες και πολλές μάλιστα.
Κοντεύει χρόνος από τότε που έγραψα τελευταία φορά εδώ. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο. Έχω γράψει μερικά πρόχειρα κειμενάκια που όμως δεν αναρτήθηκαν ποτέ.
Μόλις έγραφα κάτι αισιόδοξο και πριν πατήσω εκείνο το κουμπάκι "Δημοσίευση ανάρτησης", συνέβαινε ένα εντελώς απροσδόκητο γεγονός (κοβόταν το ρεύμα, ακούγονταν θόρυβοι από το τζάκι, χαλούσαν τα υδραυλικά, προέκυπτε επείγουσα επίσκεψη σε νοσοκομείο... και διάφορα παρόμοια περιστατικά που, όταν μετά το αίσιο τέλος τους τα εξιστορείς, αφήνουν ένα μειδίαμα στο δύσπιστο ακροατή).
Το μόνο λοιπόν που έμενε ήταν να γράψω ένα πραγματικά απαισιόδοξο κείμενο που να συσσωρεύει όλη την αρνητική αύρα που εκπέμπουν τα κακώς κείμενα γύρω μας. Ίσως έτσι ξόρκιζα το νόμο του Μέρφυ... Αφού δεν είχα κάτι καλό να ελπίζω, δε θα πήγαινε τίποτα στραβά! Υλικό θα είχα άφθονο φυσικά. Θα μπορούσα να γράψω για την κατρακύλα της οικονομίας, της πολιτικής, της κοινωνίας, της παιδείας... και πάει λέγοντας.
Σήμερα όμως αναθάρρεψα λιγάκι και είπα να ρισκάρω... Μια που η άνοιξη φεύγει πια, θα τολμήσω να ευχηθώ καλό καλοκαίρι. Με τον ήλιο να χαϊδεύει το πρόσωπό μας, ας έρθει και κανένα χαμόγελο που το χρειαζόμαστε όσο ποτέ.
('Οσο για μένα... περιμένω την "τιμωρία" μου: πάω να ψάξω τα εφημερεύοντα νοσοκομεία καλού-κακού...)
"Και να θέλεις ν' αγιάσεις, οι διαβόλοι δε σ' αφήνουν", όπως έλεγε η μάνα μου, που δεν ήξερε ούτε το Μέρφυ ούτε τα αποφθέγματά του, αλλά ήξερε παροιμίες και πολλές μάλιστα.
Κοντεύει χρόνος από τότε που έγραψα τελευταία φορά εδώ. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο. Έχω γράψει μερικά πρόχειρα κειμενάκια που όμως δεν αναρτήθηκαν ποτέ.
Μόλις έγραφα κάτι αισιόδοξο και πριν πατήσω εκείνο το κουμπάκι "Δημοσίευση ανάρτησης", συνέβαινε ένα εντελώς απροσδόκητο γεγονός (κοβόταν το ρεύμα, ακούγονταν θόρυβοι από το τζάκι, χαλούσαν τα υδραυλικά, προέκυπτε επείγουσα επίσκεψη σε νοσοκομείο... και διάφορα παρόμοια περιστατικά που, όταν μετά το αίσιο τέλος τους τα εξιστορείς, αφήνουν ένα μειδίαμα στο δύσπιστο ακροατή).
Το μόνο λοιπόν που έμενε ήταν να γράψω ένα πραγματικά απαισιόδοξο κείμενο που να συσσωρεύει όλη την αρνητική αύρα που εκπέμπουν τα κακώς κείμενα γύρω μας. Ίσως έτσι ξόρκιζα το νόμο του Μέρφυ... Αφού δεν είχα κάτι καλό να ελπίζω, δε θα πήγαινε τίποτα στραβά! Υλικό θα είχα άφθονο φυσικά. Θα μπορούσα να γράψω για την κατρακύλα της οικονομίας, της πολιτικής, της κοινωνίας, της παιδείας... και πάει λέγοντας.
Σήμερα όμως αναθάρρεψα λιγάκι και είπα να ρισκάρω... Μια που η άνοιξη φεύγει πια, θα τολμήσω να ευχηθώ καλό καλοκαίρι. Με τον ήλιο να χαϊδεύει το πρόσωπό μας, ας έρθει και κανένα χαμόγελο που το χρειαζόμαστε όσο ποτέ.
('Οσο για μένα... περιμένω την "τιμωρία" μου: πάω να ψάξω τα εφημερεύοντα νοσοκομεία καλού-κακού...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου