Κασσάνδρα (Νο 2)

Παρατηρώντας τις αντιδράσεις των αγανακτισμένων (εδώ και μήνες) πολιτών και εν όψει της (μη;) έγκρισης της επόμενης δόσης του δανείου, που περιμένουμε εναγωνίως να σώσει το καλοκαίρι μας, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ το σχόλιο που είχα κάνει τη βραδιά των βουλευτικών εκλογών πριν από ενάμιση χρόνο.
Η αλήθεια είναι ότι τότε θεώρησα τον εαυτό μου απίστευτα κυνικό, αλλά δυστυχώς οι ραγδαίες εξελίξεις μετά τις εκλογές πρόλαβαν τις τύψεις μου.

Η απορία όμως που μου έμεινε ακόμη είναι η εξής... Ποιοι πανηγύριζαν τότε και πού κρύβονται όλοι αυτοί σήμερα;

Έτσι για την ιστορία... 3 εκατομμύρια και κάτι ψιλά ψήφισαν τη σημερινή κυβέρνηση, ενώ κάτι λιγότερο από 2,3 εκατομμύρια ψήφισαν την προηγούμενη (τα πήγε καλά φαίνεται...).

Όσο και αν η κρίση της Ελλάδας μοιάζει σαν ένα καλοστημένο παιχνίδι στοιχημάτων, που έχει στηθεί και παίζεται από άγνωστα -σε μας τους αδαείς- πρόσωπα, δεν μπορώ να μην καταλογίσω και την ευθύνη που φέρουμε εμείς ως πολίτες αυτής της χώρας με τη διαιώνιση της επιλογής ανήθικων πολιτικών και της στήριξης των πελατειακών σχέσεων με αυτούς.

Μήπως όμως όλα αυτά πηγάζουν από την έλλειψη παιδείας που μας χαρακτηρίζει; Γιατί ως λαός αδιαφορούμε για την τήρηση ακόμη και απλών κανόνων καλής συμπεριφοράς, γειτνίασης και συνύπαρξης με το συνάνθρωπό μας, με τον ίδιο το χώρο που μας περιβάλλει, και φροντίζουμε, ώστε χαρακτηριστικά μιας πολιτισμένης κοινωνίας να λείπουν από τη δική μας.


Μήπως τελικά ισχύει το ρητό που λέει ότι "ο κάθε λαός αξίζει τους πολιτικούς που τον κυβερνούν";